martes, 18 de septiembre de 2012

HALF DE BERGA ( FINISHER)

No sé muy bien como iniciar este relato, sé que muchos de vosotros no creáis oportuno que desnude mis sentimientos de manera pública ya que al hacerlo me expongo a ser criticada, pero si no lo hiciera de esta forma, dejaría de ser yo misma, así que dentro de mi intimidad intentare realizar un pequeño resumen de lo que me ha ido ocurriendo durante esta temporada, con ello lo que menos quiero es dar pena, tan solo creo muy oportuno exponer mi experiencia, para que otras personas no caigan en el grave error de HACERSE FUERTE ante un problema ya que ello lo arrastrara hasta que un día EXPLOTAS..










INTRODUCCION:







Las personas que han ido siguiendo mi blog, sabrán que he tenido diferentes percances durante esta temporada, lesiones causadas por unas plantillas que no necesitaba que duraron más de 4 meses , problemas de salud y el percance de la mordedura del perro, me vi obligada a descartar todos los retos que me había marcado para esta temporada 2012.
 






Pero claro, podía marcarme otro objetivo, tenía 3 meses para prepararme, no estaba segura, tenía miedo, pero me inscribí a la HALF DE BERGA, quería retarme y saber si sería capaz de acabarla, no me importaba el tiempo, pero si las sensaciones (considero que cuando NUNCA has realizado una competición de esta envergadura sería un error marcarse un tiempo, el objetivo es acabar). Una vez tomada la decisión volví a recurrir a Fátima Blázquez para que me entrenara, pero duro bien poco, ya que tuve que prescindir de ella, tras caer en una depresión emocional, que me aparto por completo de la competición.

 

Un día, sin saber porque me levante llorando, mañana, tarde y noche y sin saber los motivos de dicha tristeza, sabía que no me apetecía competir ni ir a los entrenos conjuntos (también ocurrieron varios percances, que me influyeron…) junto a mi pareja Carlos, iniciamos un proceso de diálogo para saber el motivo de mi tristeza, buscando en mi interior dimos con los motivos (Infancia y fallecimiento de mi abuela), creía que la solución estaría en un Psicólogo, psiquiatra o quien sabe meditación en el Tíbet ( jaja), al final opte por acudir a mi salvador el Dr. Carlos Alsina, un médico especializado en la medicina natural y acupuntura, mi cuerpo estaba débil, tenia taquicardias y había que regularlo, me prohibió cualquier tipo de competición, nada de seguir un entreno y sobretodo conversar con las personas indicadas para limpiar las heridas del pasado y tras varias sesiones, volví a recuperar mi estado vital y retome los entrenos, en esta ocasión se ofreció Marc Hurtado ( Campeón del mundo en Triatlón en su categoría)…
 







Tras 2 meses de entrenos llego el gran día, pero tenía miedo, mucho miedo, de no ser capaz de superarlo, no por no estar preparada, ya que había entrenado para ello, pero mi mente estaba colapsada por todo lo que me había ocurrido y quería dedicarle este día a mi abuela.

 






Así que el viernes antes de ir a Berga, me fui al cementerio y aunque os parezca absurdo mantuve una conversación con mi abuela, si así es, (le pedí por favor que me diera fuerza para acabar la Half, para brindarle una gran fiesta y quitarme esa herida que llevo dentro desde el día que falleció, se que para ella no era importante, pero yo tenía la necesidad de hacerlo y necesitaba su apoyo).

 
Estaba hecha un flan, jamás en serio ,jamás había estado tan acojonada, se que tenia 8 horas para poder acabarla, pero también era consciente que en este tipo de pruebas no solo dependes de ti mismo, controlar la ansiedad en el agua, saber regular tus fuerzas, que la bici funcione bien y no tengas percances etc..

 





Llegamos a Berga el viernes por la noche, habíamos alquilado un apartamento en el camping de Berga (INCREIBLE) fuimos con David García, Sonia Díaz, mi mama, mi hermana Rosa y por supuesto Carlos. Nos fuimos a cenar, no sin antes saludar a los compañero de equipo que habían alquilado un bungaló al lado del nuestro (Marc Benagues, Javier Del Molino, Narcis Roca, Alberto Moreno, Edu Gallardo, Susana Castan)


 
 

Al día siguiente nos levantamos sin prisas, desayunamos y nos fuimos al punto de información donde se hacía entrega de los dorsales, bolsa de regalo etc...Allí había diferentes stands, donde coincidimos con Coro y su mujer Cristina, conversamos y continuamos cotilleando, era de esperar coincidir con varios amigos y conocidos, Carol Ayarza, Sergi Dávila y sus compañeros de equipo, Judith, Vanesa etc...Nos fuimos al embalse de Baells, para dejar las bicis y acabar de probarlas, bajándoles la presión por el exceso de calor y evitar que las ruedas reventaran…Coincidimos con los compañeros de RW y nos fuimos a la T2 para dejar la bolsa con las bambas, gorra, geles etc... (Aquí recibi uno de los mensajes más emotivos y sinceros Gracias Sarai Narbona y Rosa Mª Amoros) Aprovechamos para ir a comer a Ca la Nuri, y luego a descansar, aprovechando las instalaciones del Camping, luego nos fuimos al Briefing donde nos informaron del circuito y diferentes dudas que nos podían surgir a los participantes, es ahí donde empecé a notarme híper nerviosa, fuimos a la Party pasta y se me cerro el estomago me invadieron las dudas los nervios y llore, si llore y mucho, pero Sonia, David, Carlos y mi familia me dieron fuerza y valor, pero aun así tenía miedo..Nos fuimos al camping a ver la 1era parte del Barça pero no tenía la mente para nada, me llamo Maite Vindel (Compañera de RW) hablamos y me regalo sus mejores palabras para animarme, pero cuando me llamo mi GRAN AMIGA (Isa Belmonte) me derrumbe, eh tata?..Es una gran amiga, nos conocemos de pequeñas y a pesar de algunos percances, seguimos queriéndonos muchísimo, pues ya acabe de desahogarme.

 




Al acabar la primera parte nos fuimos al bungaló y acabamos manteniendo una conversación con todos los componentes del club, parecíamos algo más que un equipo, éramos un grupo de grandes amigos, sincerando nuestro miedos, objetivos, temores, fue especial si señor y de ahí a dormir, aunque lo de dormir zzzzz…Me abrace a Carlos le di las gracias y nos deseamos ambos suerte.







DOMINGO 16







El gran día, a pesar de la mala noche, no me noto cansada, estoy con un nudo en el estomago, pero ya no es miedo, ni nervios tan solo estoy desconcertada, desayunamos y nos vamos para el embalse, no antes sin recoger a mi cuñado Rubén Balague, Judith Manrique, junto mis primos Oscar Prieto, Asun Jordán primitos Bryan y Elsa, después de varios abrazos risas y apoyo incondicional, nos fuimos a la T1..Aquí acabamos de condicionar las bicis y ultimar los últimos detalles, el día acompañaba estaba segura iba a ser una gran fiesta, le iba a dedicar este gran día a mi abuela, iba a ser especial y lo disfrutaríamos juntas, sin prisas, sin presiones sin tiempos…Coincidí con varios conocidos Isaac, Mar Guardiola etc..







Llegamos a la T1 con mucho tiempo, así que era poco a poco me sentía más nerviosa, quería empezar ya con la gran fiesta, me puse el neopreno, la vaselina y realice unos estiramientos, dijeron que la salida sería desde dentro del agua y en apenas 10’ empezamos a bajar por la rampa, pero a las chicas nos desviaron por unas escaleras, nos deseamos suerte todos, Susana Castan estaba a mi lado, Sonia Diaz, dos escalones más arriba, nos dimos la mano y nos dimos suerte hoy lo que cuenta es acabar, nada de tiempos vamos a disfrutar.. Entramos en el agua y nos fuimos hacia la boya grande donde se iba a dar la salida, a pesar de los nervios me sentía cómoda, sin nervios, ni ansiedad, se da la salida PIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII



                        



Empezamos 600 personas a nadar de golpe, era consciente que me iban a pasar, dar golpes y aun así me notaba viva, libre, serena y disfrutando de cada brazada, cada movimiento era de satisfacción y sin sufrir absolutamente nada, sé que puedo ir más rápido pero no quiero, esta vez no, cuando me quiero dar cuenta ya estamos en la boya del final ahora queda menos, disfrutando de los mts voy avanzando,



salgo del agua ( GENIAL) como decía Susana Castan primera fase hecha, subo por la rampa dirección a la bici, pero nos separan unos cuantos metros, decido ir andando sin prisas, ni presiones, saludo a la familia y a David Garcia ( que ya es de la familia), voy para la bici y escucho mi nombre, genial es Susana Castan, como me alegro, miro en la T1 intentando localizar a Carlos, si esta guay y miro hacia atrás para ver a Sonia Diaz ( Jo no la veo, va seguro que lo hará bien), me despido de Susana le deseo suerte y empiezo el tramo de bici, apretó lo justo para dosificar bien,

 
 


 
sé que puedo ir a tope, pero luego me quedan 21 kms a pie y no lo llevo muy bien,así que mejor regular que petar, en el circuito de bici, me sentí genial, bajadas a gran velocidad con cadencia y subida de 15 kms a buen ritmo, cada vez que pasaba por el pueblo de Gironella, le daba gracias a mi abuela.
Os preguntareis porque? Pues porque durante 3 años fuimos a pasar las navidades alli. 
 
 
 
 
Me sentia bien en la subida, aun tenia mecha por quemar y al llegar a la rotonda para empezar la segunda vuelta, no dejaban de animarme y eso te da un plus, en esta segunda vuelta apreté mas y fui avanzando a bastante gente que iba algo tocada, sabía que luego me avanzarían corriendo, ains esto no es bueno jajaja..Lo que más me emociona y reconforta es ver cómo cada vez que nos adelantábamos alguna chica nos apoyábamos y animábamos genial, a escasos metros de llegar a la transicion, intente relajar piernas y ir con unca cadencia buena..Llego a la T2 buaa que guay que buenas sensaciones, pero sabía que ahora tocaba sufrir, me puse las bambas la gorra de la suerte ( cedida por Helena Canovas)
 
 
 
 
 
 
 y a por las tres vueltas, dios que duro, iniciamos los primeros metros con una falsa subida, media vuelta y bajada hasta la zona de box y zas un rampon que tuve que hacer andando( yo y la gran mayoria), luego bajada de nuevo y  llano hasta pasar por el parque donde se iniciaba una subida constante hasta el final de la rotonda y media vuelta, más de lo mismo en las rampas iba andando se me hizo durísimo, hacia muchísima calor, la gente me animaba sin cesar, sobretodo me decian que no andara que fuera trotando, pero no podia, queria acabar y la carrera a pie se me estaba haciendo muy dura..Dios y aun me quedan dos vueltas mas, al pasar por el box para realizar la segunda vuelta me dan la goma para verificar las vueltas realizadas, mi familia me anima y intento apretar algo mas, pero noto un dolor en la rodilla que me frena, asi que prefiero asegurar y no forzar en absoluto, mientras iba cruzandome con mis compañeros y nos animabamos mutuamente, aqui todos sufrimos, se nos veia en las caras, la segunda vuelta se me hizo eterna, coincidi con Susana Castan,
 
 
 
 
que quiso acompañarme unos metros, la animé para que ella apretara ( es una crack corriendo), y eso hizo, continue motivandome y diciendome a mi misma (ya lo tienes,lo vas a conseguir, solo una vuelta mas, venga animo, que acabas) pero la rodilla estaba hinchada no podia apenas ni caminar, me cruce con Sonia y le dije que ya la tenia que seria finisher( que grande Sonia), tambien nos saludos y animamos con Sergi Davila y sus compañeras que nos animamos muchisimo ( gracias Vanesa), la ultima vuelta me pasa Carol y la animo ella me anima a mi y la veo que Isma su pareja se une a ella para realizar la ultima vuelta, yo voy sufriendo llego al parque y veo a mi hermana de fondo, que grande sister, me acompaña a mi ritmo y a escasos metros veo a Susana, tambien me acompaña unos metros hasta llegar a la rampa, donde esta mi familia junto a Carlos, bajo la rampa, piso la alfombra azul SI SI AHORA SI miro al cielo y me despido, no esprinto tan solo saboreo el momento, entrando a meta con la mano en el corazon y la mirada al cielo...
 
 



 

PD: Sobretodo agradecer el apoyo de todos y cada uno de los componentes de RW, que sin lugar a dudas creyeron en mi en todo momento, al igual que los amigos que tengo gracias al deporte










(Ada&Santi,Francesc,Dani,PabloSegura,Sina,Maite Rosado compañeros de Badabbagio etc..)tambien agradecer cada palabra cada abrazo de Sonia y David, sin ellos no habria estado en Berga y sin lugar a dudas a mi familia y amigos que siempre estan a mi lado..Y como no, mi vida estaria vacia sin Carlos, mi amigo, compañero y marido TQHCDR.

 
Sobretodo hacer mencion a Daniel Araguz Arroyo, que perdio la vida en el embalse de Baells, mientras se disputaba dicha prueba, mi mas sentido pesame a la familia y sus familiares.D.E.P 
 
 

12 comentarios:

  1. Enhorabuena Clara, no puedo decir más... No conozco a nadie que se haya levantado tantas veces después de un bajón. Qué grande!!!

    ResponderEliminar
  2. Gran crónica sister!!! Mejor relatada imposible!!! Sois unos cracks!! ahora a saborear el triumfo! :)

    ResponderEliminar
  3. Que emocionant!! n'estava convençuda que podies amb això i més!! i gaudint-ho que és lo important!! què fa aquest genoll punyetero?

    ResponderEliminar
  4. Hola Clara, no nos conocemos pero llevo tiempo leyendo tus cronicas y casualidades de la vida que hace un par de semanas coincidí en Vielha con TU TRAUMATOLOGO, el estava haciendo con unos amigos la Pedals de Foc y yo La Pedals d'Occitania, ahora no recuerdo como me dijo que se llamaba, yo le dije que te conocia a traves del Blogg.
    Yo tambien estoy haciendo alguna triatlon y la verdad es que me divierte mucho.
    Un abrazo y nos vemos en alguna Tri !!!

    ResponderEliminar
  5. Moltíssimes felicitats Clara!!!

    Un relat molt emotiu per a un repte molt, molt gran!
    Espero que t'ajudi a retrobar la pau i la confiança per a seguir gaudint de l'esport i de la vida.

    Felicitats de nou finisher! Ah, i felicita al Carlos també:-)

    Salut!
    Pilar.

    ResponderEliminar
  6. Hola Clara, m'agradaria enviar-te una suggerència però m'agradaria fer-ho al teu email perquè inclou alguna foto i algun gràfic.
    Espero la teva resposta.
    Ànims amb el Blog!
    Josep
    joseferrero88@gmail.com

    ResponderEliminar
  7. Enhorabuena Clara!!! No sé que decir, creo que ya lo has narrado todo. Y disfrutar, has disfrutado seguro mientras te ha dejado la rodilla.
    Felicidades campeona!!

    ResponderEliminar
  8. Enhorabuena a los dos. Siempre es muy gratificante leer vuestras aventuras. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  9. M'has fet emocionar !
    Sé, en la meva petita experiència i no per que hagi fet aquesta distància però l'he viscuda amb el meu germà, el que suposan aquests reptes. Valoro i entenc cada passa en aquest esforç i sincerament tu tens una capacitat increîble físicament però sobretot: mentalment.
    I per això cada repte que et planteges, el mesures i analitzes i al final, sense deixar de patir i amb pors, acabes aconseguint-lo.
    La teva àvia serà feliç, no tant pel que fas,que també, sinó per l'amor que li tenies i li tens.

    Jo hagués estat encara més feliç si hagués pogut tenir almenys una àvia per poguer saber el que se sent. I com més gran em faig més ho anyoro. Digue'm bleda però és així.

    Clara, reb tu i el Carlos, que és un encant, una forta abraçada.

    Rosa

    ResponderEliminar
  10. Moltissimes gracies a tots, Nuria el traumatologo es el Arthur Valls y si nos conocemos hace unos cuantos años, ya has visto que es una gran persona, en fin gracias por seguirme y te animo a que hagas un triathlon es increible...

    ResponderEliminar
  11. Primera entrada al teu blog i segur que no serà la darrera. Tot i que soc del mon de la bici , tambe he fet mitges i laguna marató i darrerament estic aprenent a nedar, així que ja saps que vol dir, no em va malamament veure com es pateix explicat desde dins, potser al mes de maig tasti la half de calella, no sé si seré prou valent,pero llegint aquestes croniques entren ganes. a reveure, et convido a visitar la pagina dels jabalis, sempre de conya, pero també fem coses en "serio" jajajaj adeu

    ResponderEliminar
  12. Hola Clara, primero felicitarte por ser tan cabezona y conseguir lo que te propones, y segundo animarte a que sigas con tus retos pero teniendo un poco de cuidado con los sobre esfuerzos no hay que pasarse o puede ser peor, mírame a mi llevo casi dos meses sin poder coger la bici y no se cuanto me queda, por culpa de una caída y seguir por querer acabar la marcha, volverme a caer, porque, claro no iba bien, y luxación del codo izquierdo. Así que cuídate que lo importante eres tú. Un abrazo.

    ResponderEliminar